Samen met haar familie hielp ze ruim 200 alleenstaande, minderjarige asielzoekers aan een werkplek in Tilburg en met haar broer Ahmad runt ze al jaren Afghaans restaurant Sarban aan de Besterdring: Rabia Alizadah mag je gerust een Tilburgse powervrouw noemen. Trots is ze op de stad waar ze als negenjarig meisje aankwam en met open armen ontvangen werd. Én op het huidige Tilburg dat volgens haar koploper is op het gebied van asielbeleid.
Foto’s: Camiel Donders
Afghaans restaurant Sarban is inmiddels een waar begrip in de stad. Naast de heerlijke gerechten die ze serveren, roept het restaurant een gemoedelijk huiskamergevoel op. “Ik ontvang mijn gasten hetzelfde als dat ik vrienden bij mij thuis zou ontvangen,” vertelt Rabia. Inmiddels heeft de familie Alizadah ook eigen zaken in Waalwijk, Den Bosch en Utrecht. Maar het is hun thuishaven, Tilburg, waar het succes begon.
‘Tilburgers staan nu veel meer open’
Een van de redenen waarom Sarban is opgezet is om mede-Tilburgers te laten zien waar Afghanistan voor staat. “Afghanistan is zoveel mooier en rijker dan dat mensen weten. En daarnaast geldt: onbekend maakt onbemind. Op het moment dat je nergens iets vanaf weet, dan ga je uit van de informatie die je krijgt uit bijvoorbeeld de media. Maar als je een persoon kent die uit en bepaald land komt of je kent de keuken van een land, dan krijg je een ander beeld.”
Rabia merkt dan ook dat Tilburgers de afgelopen twintig jaar steeds meer open staan tegenover andere culturen. Ze hoopt dat Sarban daar een kleine bijdrage aan heeft mogen leveren. “Wij gaan graag met onze gasten in gesprek zodat we elkaar écht leren kennen. Dan merk je al snel dat er veel meer overeenkomsten dan verschillen zijn tussen beide culturen. Als ik acht jaar geleden vertelde dat ik uit Afghanistan kwam, dan zeiden mensen: ‘maar je zit met een wijntje in de kroeg? Hoe kan dat dan?’. Nu wordt er gezegd: ‘Oh ken je dat Afghaanse restaurant aan de Besterdring?’.”
De afgelopen jaren is het aanbod in buitenlandse keukens flink gegroeid. “Als je kijkt naar vijftien jaar geleden, dan denk ik dat er hooguit een paar Chinese en Thaise restaurants zaten in Tilburg. Acht jaar geleden kwamen wij daarbij. Maar nu heb je bijvoorbeeld ook de Indiaan, Turk en Pool.” Rabia hoopt ook dat Sarban heeft bijgedragen aan de openheid van Tilburgers tegenover nieuwe keukens. “Veel Tilburgers hebben jaren geleden bij ons de stap gezet om iets nieuws te proberen. Op het moment dat het ze dan bevalt, zijn ze ook eerder bereid wéér iets nieuws te proberen.”
‘Ik wilde mijn dromen najagen’
De weg die Rabia af heeft gelegd om te komen waar ze nu staat, was niet altijd even makkelijk. “Toen ik als negenjarig meisje in een klas vol Nederlanders kwam, verstond ik bijna niemand. Al vanaf het begin ervaar ik Tilburgers als heel hartelijk en open, maar ze hebben ook iets kritisch. En het is júíst dat kritische dat ervoor heeft gezorgd dat ik dag in dag uit een stapje verder wilde komen. Ik wilde iedereen verstaan, ik wilde studeren, ik wilde mijn dromen najagen.”
Rabia studeert af als jurist aan Tilburg University en begint aan een baan bij de IND (immigratie- en naturalisatiedienst). Toch begint er drie jaar geleden iets te kriebelen. “Hoe leuk ik het ook vond, ik had niet het idee dat ik voldoende ruimte had om mijn eigen doelen na te jagen.” Dat is het moment dat Rabia besluit onderdeel te worden van Sarban. “Ten eerste vind ik koken heel leuk, maar daarnaast bieden mijn broers een werkplek voor alleenstaande minderjarige asielzoekers. Ik dacht: als ik me met de zaak ga bemoeien, dan kunnen we dit misschien nog meer uitbreiden en maatschappelijk nóg meer betrokken zijn.”
Tilburg koploper asielbeleid: ‘wij komen voor onze mensen op’
Inmiddels is Rabia onderdeel van Elftal tegen Armoede, stelt ze wekelijks een tafel beschikbaar aan Quiet500 leden én zit ze in het bestuur van Stichting Samen Doen. Maar daar blijft het niet bij. Door de samenwerking van Sarban met Stichting Samen Doen, De Rooi Pannen, het Schakelcollege en de gemeente Tilburg krijgen alleenstaande minderjarige vluchtelingen de mogelijkheid tot een werkplek en MBO horeca-opleiding in Tilburg. “Ik ben vroeger zelf door zeer betrokken Tilburgers geholpen en daarom wil ik onze mensen nu ook verder helpen.”
Volgens Rabia is Tilburg absoluut een koploper op het gebied asielbeleid. “Onze stad is de eerste in Nederland die heeft gezegd: ‘asielzoekers die in Tilburg terecht komen, krijgen hier ook een huis’.” Als klein meisje brengt Rabia zelf drie maanden door in OC Haarlem en een half jaar in AZC Groningen, voordat ze in Tilburg terecht komt. “Het nieuwe Tilburgse asielbeleid is zeer uniek, want vaak moeten nieuwkomers, net als wij, van stad naar stad verhuizen voordat ze een vaste plek kijken. Tilburg laat hierdoor weten: ‘wij komen voor onze mensen op’. Dit vind ik echt iets heel, heel moois.”
‘Doe normaal, dan wordt dit je thuis’
Rabia is van mening dat nieuwkomers in Tilburg zo snel mogelijk van de stad hun thuis moeten maken. Iets wat volgens haar voor iedereen mogelijk is. “Ik zeg altijd: ‘Tilburg kan ieders thuis worden, zolang je maar normaal doet’. Ik wil dat deze jongeren aan de slag gaan en actief onderdeel worden van de samenleving. Dat is niet alleen goed voor hun eigen toekomst, maar ook voor de toekomst van de stad. Als toeschouwer gaan ze Tilburg nooit als thuis zien.”
Volgens Rabia ben je als Tilburger dan ook verplicht altijd om je heen te blijven kijken en mensen in nood te helpen. Hierdoor investeren we in onszelf als stad. “De afgelopen acht jaar hebben wij ruim 200 jongeren geholpen aan een werkplek in Tilburg. Hierdoor hebben ze aan hun toekomst kunnen werken. Als de jongeren die wij geholpen hebben zelf ook weer mensen verder gaan helpen, dan verspreidt de maatschappelijke olievlek vanzelf.”
Ongezouten mening van Tilburgers
In opdracht van Citymarketing Tilburg geven we in de rubriek ‘Ongezouten’ creatieve Tilburgers een podium. Zij krijgen de kans om hun visie te geven op de stad. Ben je benieuwd wie er naast Frank van Pamelen nog meer iets te vertellen heeft over Tilburg? Lees dan ook eens deze interviews:
- Frank van Pamelen: ‘Ik wind me op als de underdog wordt platgewalst door het grote geld.’
- Marlous Mutsaers: Tilburg is geen arbeidersstad meer: ‘We zijn toe aan winkels in een hoger segment’
- Jochen Otten: ‘Het zelfbeeld van de Tilburger is veranderd, de rol van underdog is weg’
- Erwin Schellekens: ‘Tilburg is een groeibriljant, stop het vergelijk met andere steden en ga uit van eigen kracht’
- Onias Landveld: Stadsdichter Onias: ‘Ik bemoei me met de stad, als ik het niet eens ben, spreek ik daarover’
- Sophie Knottnerus: Tilburg Textielstad anno 2017: ‘Wereldwijd wordt er nog steeds naar ons gekeken’
- Anouk van den Broek: Nieuwe generatie Tilburgers: ‘Laat die Amsterdammers daar en laat Tilburg lekker Tilburg’
- Niek van den Broek: Tilburg als lelijkste jongetje van de klas: ‘dat zijn we nu echt niet meer’
- Pieter Voogt: Tilburg: ‘je kunt hier niets kapot maken’
- Patrick Kokx: Het buzzt in Tilburg: ‘Er gebeurt iets en dat moet je meemaken’
