Het Spookhuis op de Tilburgse Kermis is al jaren een begrip. Bijna iedereen heeft weleens een ritje door het donker gemaakt, behalve ik. Elk jaar loop ik er voorbij en nog steeds trekt de grote aap mijn aandacht.
Als klein kind was ik altijd bang voor deze aap en schuilde ik achter mijn vaders grote spierballen in de hoop dat hij mij zou beschermen. Als 26-jarige man heb ik na al die jaren dan eindelijk de moed bij elkaar geraapt.
Door: Ritchie Paijmans
Mijn allereerste Spookhuis ritje
Een kaartje voor het Spookhuis is €4.- per persoon, maar om mijn kinderangst te overwinnen was het elke euro waard. Om mijzelf het laatste duwtje in de rug te geven, stap ik samen met een collega de attractie in. Voor we aankwamen bij de spookachtige karretjes, moesten we nog een kleine omweg maken over een trillende balk en een stuiterende doodskist die menig kind de lucht in zou werpen.
De spanning
Eenmaal met zijn tweeën in het karretje duurt het even voordat de knop wordt omgezet. Na een paar krijsende geluiden op de achtergrond begint het karretje te rijden. Een kleine bocht naar boven en daar komt de eerste pop in het donker tevoorschijn, voor ik kan zien wat het is, zijn we er alweer voorbij. Stiekem ben ik een beetje opgelucht. Bij de tweede bocht kwamen aan beide kanten de poppen naar voren. Eentje staat op uit zijn grafkist en een ander zit afgesloten in een soort donkere cel. Het meisje achter ons begon te gillen alsof ze Justin Bieber voorbij zag lopen.
Tijdens een afdaling komen we een schilderij tegen met daarop een vrouw in een blauwe jurk die langzaam verandert in een skelet. Eng is het misschien niet, maar het is wel mooi gemaakt. Het laatste stuk gaat iets verder omhoog, waar we in de lengte nog maar net doorheen passen. Achter deze deur zien we de eerste echte persoon, hij heeft een kettingzaag en valt ons bijna aan. Dit was het enige moment dat ik even kippenvel krijg en naar adem moet happen. Toch ben ik wel een beetje blij dat het voorbij is.
Kort maar krachtig
Deze hele rit duurde in totaal nog geen anderhalve minuut, maar ik heb genoeg ‘angstige’ poppen, schilderijen en geschminkte spoken gezien. De kettingzaag was het toppunt van de rit en ik heb respect voor de persoon die de hele dag daar staat te zagen. Na al die jaren heb ik dan eindelijk mijn eerste ritje durven maken en ik zal hem voor de rest van mijn leven onthouden. De 6-jarige Ritchie zou trots zijn geweest en als ik een tijdmachine had, zou ik hem vertellen dat hij echt niet bang hoeft te zijn.
