Afgelopen zondag was het weer even zomer. Dat merkte je door heel de stad. Tilburg Culinair bruisde. De Cultuurmarkt van de Nieuwlandstraat had er makkelijk nog een paar uurtjes aan vast kunnen plakken en de terrassen zaten vol. Ook aan de Piushaven. Ik heb geen rode broek, dus Culinair is niet aan mij besteed. Ik ben geen fijnproever als het gaat om kunst. Dus de Cultuurmarkt liet ik ook even voor wat hij was.
Ik lust wel een biertje en ik houd van het water. De Piushaven werd mijn zondagmiddag. Zoals altijd eerst een wandeling. Samen met mijn vrouw. In stilte. Niet omdat we elkaar na 34 jaar huwelijk niets meer te zeggen hebben, maar omdat we weten dat sommige stiltes niet opgevuld hoeven te worden met prietpraat.
Die stilte was van korte duur. Ergens halverwege de Havendijk, tegenover het water loop je langs de Stadstuinderij. De enorme vlakte was me al eerder opgevallen, maar had er nooit letterlijk bij stilgestaan. Dit keer wel. Niet door de fraaie oogst, maar door de tientallen kinderen die op deze zondagmiddag de immense tuin van nog meer kleur wisten te voorzien.
Meteen bij binnenkomst troffen we een fijne jongeman aan. Hij was in gesprek met twee jongens die duidelijk iets te enthousiast geoogst hadden. “We hebben magische bonen gevonden meneer, kijk maar …” Vol trots in afwachting van een compliment, staarden ze de kerel aan. In een flits zag ik wat paarse (?) bonen. Meneer Robbert, zoals hij kennelijk heet, zakte door zijn knieën, sprak de jongens toe, zij lachten en renden vervolgens de tuin weer in. Meneer Robbert moet de vraagtekens op ons hoofd hebben zien staan. Hij liep op ons af en stond ons hartelijk te woord.
Meneer Robbert was/ is van de weekendschool. Ik kende het niet, nu wil ik er meer van weten en dat zou u ook moeten. Normaal leg ik niemand iets op, maar dit keer wil ik wel een duwtje geven. Meneer Robbert geeft les aan kinderen die zoals ik het begrepen heb wegens onmachtige redenen, zoals komaf of inkomen wat minder kansrijk zijn.
Elke zondag krijgen ze les van mensen uit diverse werkvelden. Dat kunnen brandweerlieden zijn, maar ook advocaten, journalisten of verpleegkundigen. Steeds weer wat anders. Deze week tuinders en dat middenin het hart van de stad. Prachtig.
Mijn zin in bier sloeg spontaan om in een vurige behoefte om een steentje bij te dragen. Het aanstekelijke enthousiasme van de kinderen kwam diep van binnen. De leuke jonge groep mensen die erbij was om ze te helpen verdient meer krediet dan ze nu waarschijnlijk krijgen. Laat ik vooral de mensen vanuit de Stadstuinderij niet vergeten. Zij openen hun terrein zodat anderen er wat van kunnen leren en dat gebeurde.
Mijn vrouw sprak twee meiden aan en vroeg wat ze aan het doen waren. Verhit door de zon en door een speurtocht waarvoor ze allerlei bladeren en vruchten moesten zoeken, namen ze ruim de tijd om ons even te vertellen wat ze allemaal al geleerd hadden. Over het winterklaar maken van een tuin. Welke kruiden waarnaar smaken.
Ik kan niet kiezen tussen de woorden bijzonder en ongelooflijk, dus dan maar allebei. Inmiddels heb ik een kijkje genomen op de website van IMC Weekendschool en voor een tweede keer adviseer ik dat u als lezer dat ook doet. Mooi werk door mooie mensen. Een keer langs de Stadstuin lopen is ook geen straf, vergeet dan niet om gewoon even naar binnen te lopen. Ook als er geen kinderen rondrennen. Dat biertje kan altijd nog.
Ondertekend,
Een voorbijganger.
