Of ik mee wil naar de show van Tony Cohen op de Amsterdamse Fashion Week? Met pretoogjes kijk ik hem aan. ‘Jij? Naar een modeshow?’ ‘Ja, wij moeten daar optreden..’ verklaart mijn muzikant.
Natuurlijk vergezel ik hem, nog lichtjes brak van de lange nacht voordien. Ik trek een leuk jurkje aan en gympies maar sta er voor de rest (eigenlijk) niet lang genoeg bij stil dat we naar de Fashion Week gaan. In Amsterdam. Met allemaal modemensen. Een apart volkje. Zilveren pailletten op een regenboogbroek en een dood dier om de hals. Een oude dame gekleed als waarzegster en een gezicht vol diamantjes. -Laat ik het meest vreemde wat ik heb combineren met nog iets gekker en dat is dan mode.- Los van de kleding is ook het gedrag opmerkelijk. Luchtkusjes en pauwgedrag. Nog voor de fashionista’s de ene vage kennis goed en wel groeten zijn ze al op zoek naar de volgende.
Hoewel mode me boeit vind ik mensen interessanter om naar te kijken. Dat is dan ook wat ik doe tijdens de show. Iemand fluistert me toe: ‘Kijk naar die modellen, daar wil je toch niet mee naar bed? Je gaat er op liggen en ze breken in twee.’ Bijzonder eng. Ook ontzettend angstaanjagend is het kleine meisje dat de show opent als levende pop. Of zijn het de daaropvolgende lieflijke ‘oh’ en ‘ah’ reacties die me de bibbers bezorgen?
Het meest indrukwekkende van de hele avond vind ik de piramide van fotografen die bijna artistiek staat opgesteld aan het einde van de catwalk. Allemaal in het zwart gekleed met camera’s groter dan zij zelf zijn en een focus om ‘u’ tegen te zeggen. Alhoewel, nog grootser vind ik natuurlijk mijn liefje en de band die ultrahip hun muzikale zelf staan te zijn.
Fashion, ja, maar dat valse gedrag erbij? Neen. Geef mij dan maar wat echtheid.
Akoestische woonkamersessies bijvoorbeeld. Ook heel artistiek en exclusief maar wel met een naakte waarheid. Het studentenhuis waar ik vroeger woonde organiseert deze sessies af en toe. Zoals dit weekend.
Deze keer kruipen we op een zondagmiddag halfgaar uit ons bed om de rommelige woonkamer om te toveren tot een gezellige groezelige kroeg. Met alle katers waarmee de organisatoren kampen verwacht je dat er het een en ander mis zou gaan, maar niets is minder waar! Het publiek druppelt binnen en er verschijnt wat van alle soorten en maten. Van kakkers en hipsters tot alto’s en punkers. Nadat het tapijt volledig bedekt is met voeten begint de eerste band te spelen. Alle mensen genieten van de rauwe stemmen van Bad Ideas en Midnight High uit Engeland en het charmante Nederlandse To Twelve. Niets zo echt als een paar muzikanten die op een halve meter afstand hun ziel blootleggen. Nog mooier zijn de momenten nadien waarop ook de muzikanten gezellig op de bank wegzakken. Ze gaan in gesprek met de andere aanwezigen en bij iedereen geldt er ‘kledingoverschrijdend gedrag’. De vooroordelen waar in clubs en op straat sprake van is, blijken hier irrelevant. De sociale echtheid raakt me en ik realiseer me dat het exact dit soort momenten zijn waarvoor ik naar Tilburg verhuisd ben.
Oh, en dat sofi-nummer? Dat laat nog steeds op zich wachten..
Lyssa Lietar
