De gemiddelde inwoner van Tilburg merkt er niets van: de grootschalige ruilmarkt is weer van start. Kamers worden online en offline aangeboden en spullen gaan de deur uit voor een prikkie. Tilburg studentenstad is de komende twee maanden omgetoverd tot marktplaats op lokaal niveau.
In een studentenstad als Tilburg gaat de jaarlijkse kamerruil deze maand officieel in. Groentjes verhuizen vanuit het ouderlijk huis naar een eigen stekkie omdat nu blijkt dat de studie bevalt, de reistijd te lang is of de studentenvereniging te leuk. Ze komen terecht in een oudere jaars kamer die op zijn beurt van de kelderkast naar de zolderkamer vertrekt omdat de net afgestudeerde werkzoeker besluit het studentikoze leven te verlaten voor een mooi appartement. Ieder jaar volgt dezelfde cyclus en ook ik doe er dit jaar weer aan mee. Voor de laatste keer. Behorend tot de laatste categorie besloot ik mijn vriend bij het plan te betrekken. Heerlijk samen hokken.
Bij dit grootschalige verhuisgedrag hoort de kamerveiling. De gelukkige winnaar van de dure kamer in het leuke studentenhuis krijgt zaken aangeboden als een bank, een boekenkast of een fotolijstje: spullen die de vorige huurder niet meer nodig heeft. Voor deze prularia worden uiteraard ‘vriendenprijsjes’ gevraagd. Wat er echter niet bij wordt verteld is dat de huidige eigenaar het pakketje ook al eens tweedehands heeft opgekocht.
Een goed voorbeeld hiervan is de laminaatvloer, dit specifieke product gaat soms wel zeven huurders mee. En hoewel niemand van plan is de laminaatvloer mee te nemen naar het volgende stekkie verkoopt hij hem toch. “Goed, voor twintig euro mag je hem hebben”, zegt de meerdere jaars tegen het groentje. Die hapt natuurlijk. “Mooi’, denkt hij, dat scheelt veel geld. Alsof de weg was gehaald, ha, ook een oude student is liever lui dan moe. Maar goed, ook de eerste jaars wordt oudere jaars en vaart op zijn beurt uit. Hij zegt tegen de volgende huurder over dezelfde laminaatvloer: “dertig euro en hij is van jou”. U kunt het verloop van dit gesprek zelf verder wel invullen, denk ik.
Nou heb ik, zoals gezegd, al deze paden al eens bewandeld en weet ik hoe het werkt, maar wat nu als mijn opvolger opeens amper iets wil hebben? Het is mij nooit eerder overkomen, maar dit meisje vroeg slechts om de vloer, de gordijnen en het ladekastje. Ik houd hierdoor over: twee banken, een boekenkast, een locker, een kledingkast en een bureau! Met de handen mijn haar zocht ik wanhopig naar een alternatief voor de vuilnisbelt tot onderstaande foto op mijn facebook verscheen.
Een groot herendispuut in Tilburg in tijden van verbouwing. Zo kom ik wel van mijn spullen af dacht ik meteen. En ja hoor, een dag later stonden er drie bierdrinkende jongens inclusief boedelbak op de stoep. Mijn mooie rode bank gaat hiermee zijn zesde leven in, en belangrijker: hij zit nog steeds heerlijk.
Charlotte Backx
Freelance tekstschrijfster en journaliste
Eigenaar van Door Lotje Getikt
