Ik waar list in de stad. Et waar druk in de Heuvelstraot: ik geleuf dè alleman ont klòttere waar, et waar ommers bekaant Siendereklaos. Grôote tasse wiere wèggedraoge, de meense liepe der van te waggele, zoveul dèsse geklòtterd han. Ge begrèpt wèl dèk allang spèèt ha, dèk nor de stad gegòn waar, èn ik besloot dan ok om zo snèl moogelek wir nòr hèùs te vertrèkke. Te vluchte. Toen ik linksaaf de VeejènDeej inschoot, de kòrste roete nòr de fietsekèlder, moes ik tòch èffe stòppe. Ik wier oovervalle dur jeugdsèntiemènt. Daor, gelèèk nèffe de roltrap in de VeejènDeej, stond enen Bimbo-box. Witte wè dè is, enen Bimbo-box? Dès zonne sort djoeboks. Mar dan nie meej 45-toere-plòtjes der in, mar meej òpkes. Die òpkes hèbbe kleeren aon èn huudjes op èn ze speulen ammel en instruumènt. En òpkes-òrkèst, dè isset. Èn jao, der komt ok muuziek öt dè apperaat èn der gòn lichjes braande. Agger ene sènt indaawt, teminste. Dan begiene die òpkes te beweegen op de maot van de muuziek.
Inêene waar ik trug in de tèèd. Ik moes inêene òn vruuger dènke. As men bruur èn ik wèl es meej ons moeder meej de bus (zonne donkerrôoje stadsbus, witte nie?) nòr de stad gonge. Want dan moese wij aatij èfkes nòr de VeejènDeej. Om òpkes te kèèke. Dè vonne wij leuk. Dan stonne wij op ons tintjes meej ons snötje èn hèndjes teege de glasplaot van diejen Bimbo-box òngeplèkt. Omdè we nie begreepen hoe dè die òpkes dè tòch dinne, dè daanse, dè beweege, dieje muuziek maoke. Jè, aandere tije, nie dan? Teegesworreg laage we der om. We zèèn verwènd meej alderaande kompjoetergestuurde anniemaasies èn gelèùde dur de diegietaole tèchnieke van deeze tèèd. Teegesworreg kan bekaant alles. Mar toen nie. In de jaore sèsteg èn seuveteg waare die òpkes et tòppunt van de moodèrne tèchniek. Èn men bruur èn ik, wij vonne dè òpkes-òrkèst verèkkes intersaant!
As we al en wèltje zôo, meej ons nuske èn hèndjes teege diejen Bimbo-box gestòn han, dan zin ons moeder: “Gòn we naa nòg wè drinke hier bij de VeejènDeej (int rèsteraant bedoelde ze dan), òf gòn we vlug wir trug nòr hèùs om vur en dubbeltje te kôope?” ‘Dubbeltje kôope’, dè waar vur ons et grotste genòt dè we konne verzinne. Dè betêekende dè wij en dubbeltje kreegen èn dan mochte we bij et snuupwinkeltje van Hèttema, bij ons in de buurt, iets lèkkers öt gòn zuuke. ‘Dubbeltje kôope’, zo noemde wij dè. Èn dè wilde wij aatij wèl, jè. Dus as we töskwaamen öt de stad dan kreege men bruur èn ik en dubbeltje van ons moeder èn dan wiese we nie hoe rap dè we, meej dè dubbeltje in ons knösjes, nòr dè buurtwinkeltje moese rènne. Om vervolges daor ons snötje teege de glaoze stöllepe meej alderaande sorte snuupkes te daawe. “Òn wèffer snuupkes zak men dubbeltje dees keer besteeje? Òn et grotste òf òn et lèkkerste?” Et duurde netuurlek wèl èffe vurdè we gekoozen han. Ene grèèzen Bèlga-kaawgum, die waar favveriet. Wèèdèùt et grotste geluk van den hille wèèreld. ‘Dubbeltje kôope’. Èn dè wies ons moeder. Dè kwaam heur ok hil goed èùt. Want allêeneg vur ‘dubbeltje kôope’ won wij wèg bij die òpkes öt diejen Bimbo-box. Wèg bij die intersaante òpkes van de VeejènDeej.
Tillie B.
Sikreterèsse van et Tilburgs Taolbuuroo
www.tilburgs-taolbuuroo.nl
