Dan kunnen ze nog wel zulke, grote verliefde ogen hebben. Ik wil ze niet meer, puur uit principe.
Ik lees op Tilburg.com: “Weesfietsen zijn fietsen die in de openbare ruimte zijn achtergelaten door hun eigenaar. Vaak zijn deze fietsen vergeten of gestolen.” Dat is dus niet waar. Ten eerste als je een fiets steelt, maak je daar ook gebruik van. Ten tweede stonden alle fietsen die de AFAC van mij heeft meegenomen gewoon tijdelijk aan een paal, trouw op mij te wachten terwijl ik deed wat ik ging doen. Omdat ze niet aan de juiste paal vastzaten, werden ze van mij gestolen door de gemeente en ik mocht de fiets dan voor tien euro terugkopen, de liefdadigheid.
Mee eens: op het station staan veel te veel fietsen die nooit meer worden opgehaald, gewoon meenemen. Ook het Pieter Vreedeplein heeft weesfietsen aan de palen tegen de V&D staan, gewoon meenemen. Maar de half ronde balustrade aan het einde van de Korte Heuvel mag je als gemeente gewoon niet plaatsen als je er geen fietsen geparkeerd wilt hebben. Als ik rustig een kopje koffie drink wil ik mijn fiets na een half uur weer terugzien waar hij stond en niet aan de Piushaven moeten ophalen. Lopend en tien euro lichter. Voor míjn fiets.
Daar sta je dan bij de AFAC. Een loods met honderden fietsen. Eerst natuurlijk een beetje ruzie maken met mannen die zelf niets aan het beleid kunnen doen en vervolgens je fiets zoeken. Want het aller gekste van het hele weesfietsen principe is dat je alleen je eigen fiets mag kopen! Een fiets die al een half jaar op het station stond mag je niet meenemen. Dat is toch liefdadigheid? De weesjes weer een veilig onderkomen bieden? Er zijn honderden eerste en meerdere jaars die ze met liefde op komen halen. Ik koop mijn eigen roestbakkies in ieder geval niet meer terug. Puur uit principe. Met een tientje meer maak ik een hobbyfietsenmaker uit mijn vriendenkring blij.
Door Charlotte Backx
Freelance tekstschrijfster en journaliste
Tekstbureau Door Lotje Getikt
www.facebook.com/tekstbureaudoorlotjegetikt