Tilburg Culinair. Ik had altijd het idee dat het niet helemaal ‘mijn’ evenement was. Het publiek is niet mijn soort mensen, het eten te sjiek en de ambiance te stijf. ‘Daor kome allenig mar natsjake!’ zee ons pa dan. En die kon het weten want die was er een keer langsgefietst. Maar omdat Tilburg.com me graag uit m’n comfort zone wilde trekken stuurden ze me vrijdagavond toch richting Willemsplein voor Tilburg Culinair. Toen ik hoorde dat er veel eten en veel drinken was trok ik m’n flanellen broek en m’n schônste hemd gauw aan en maakte me op voor een kennismaking met de culinaire hoogtepunten van Tilburg.
Geschreven door: De Kruikenzeiker
Kan ik daar als Tilburgse werkman fatsoenlijk knauwen en is het ook goed binnen te houden? Die vraag hield me bezig toen ik langs de Heikese kerk richting ingang liep. Bij binnenkomst was er meteen een soort rode loper voor me uitgelegd. Ik voelde me meteen heel belangrijk. Minder belangrijk voelde ik me toen ik 20 minuten moest wachten op munten. Munten? Nee, ‘Troskes’. Slim gedaan want een Troske klinkt lief en klein terwijl het eigenlijk gewoon nog duurder is dan een Kruikenmunt. Ik zag enorm veel mannen met colberts en vrouwen in mooie jurken. Ik voelde me niet echt op m’n gemak als jongen uit een doodgewone volksbuurt. Maar ik was er nou toch. Met ruim 45 ballen aan munten op zak doken we d’r dus maar midden in.
Munne maot Toontje Verknook was er ook weer bij en die eet nogal moeilijk. Die vat overal ketjap bij aanders lust ‘ie het niet. We gingen dus maar naar de tent van Otori, een Japans restaurant uit Oisterwijk. Die hebben sushi en ketjap en deh kennen we in Tilburg. In Tilburg hebben we zoveel sushi dat wanneer ooit de dijken doorbreken al die plekrijst het water op zal zuigen. Een soort Japanse deltawerken, altijd handig. Maargoed, 4 Troskes voor 8 stukskes sushi. Vèèn ik prèèzig. De sushi was erg lekker, maar voor deh geld kunde oe in Tilburg zo vol vreten aan die rijstrollen dat de gaten uit je broekriem scheuren.
Toen we naar buiten liepen kregen we zin in een lekker speciaalbiertje. Helaas hebben ze die nergens op Tilburg Culinair. Het is wijn, champagne of een biertje. Miste ik wel een beetje in een tijd waarin ambachtelijke bieren enorm populair zijn. Maar goed, om het leed te verzachten stond de prachtige Sazz Leonore met haar mooie zoetgevooisde stem ons toe te zingen vanaf het podium in het midden van het Willemsplein. Zij zorgde voor een mooie ambiance op Tilburg Culinair. Qua entertainment was het sowieso prima. Geen vervelende schreeuwende DJ’s zoals bij andere evenementen, gewoon Tilburgs finest zonder poespas.
Ik moet zeggen, ik voelde me na wat pilsjes goed op m’n gemak tussen de nathielen, pleksjaken en Blaokpappers. Ik begon zelfs al een klein heet aardappeltje te kweken achterin m’n Tilburgse strot. Tijd om all-in te gaan bij Auberge du Bonheur. Voor 3 Troskes bestelde ik een Coquille met buikspek, pompoen en hazelnoot. De uiterst kundige gastvrouw bracht ons een mooi opgemaokt bordje met 2 blommen d’r op. Zo romantisch van d’r. En lekker deh ’t was! Jeh. Dit gerechtje had echt alles. Goei stukske vlees, een klein zoet subtiel smaakje door de pompoen en een leuk gerechtje om te zien. Het was gewoon echt goed. Gewoon vatten als ge d’r toch bent.
We liepen een rondje en kregen wat dorst. Sec Eten&Drinken uit Oisterwijk zag er uitnodigend uit. We vieten een pilske en bestelden meteen maar weer wat te knauwen. Ik bestelde voor 2 Troskes de gerookte kalfsribeye, met piccalilly, Parmezaanse kaas en radijs. Het zag er een bietje uit alsof ik het maondag ook op munne bôtterham had kunnen smèèren maar het smaakte best aardig. Munne maot Budje Sparidaans was al een echte natzwiebel geworden en viet een oester. Die liep verder dus de hele avond rond als een bronstige bukkum. Minder bij deze tent was de bediening. We bestelden nog maar een pilske en we kregen een glaasje met voor de helft schuim. “Sorry voor het vele schuim maar het is nogal druk” zeetie. In de kroeg op zaterdagavond is het ook altijd druk en daar krijg ik ook geen glaasje met voor de helft gevuld met schuim, en daar betaal ik nog minder dan €2,60 ook.
Nou viel men op dat het in veel eettentjes wat donker was. Ik wil gèrre zien weh ik eet. Maar Budje zag licht en hij stormde meteen naar binnen. Toontje keek naar de Oosterse kaart en in de hoop dat ze daar ketjap zouden hebben vloog hij d’r achteraan. En zo stapten we bij de Cookaholics binnen. Het was voor ons qua aankleding de leukste tent. Veel plantjes, bloemetjes en veel hout. Zag er tof uit. Maar is het eten ook binnen te houden?
We bestelden de Thom Kha Kai (bordje kiepensoep mee kokos) en de Pluma Iberico (stukske ham) en moesten nogal lang wachten. Zo lang dat we wel 15 keer aan hadden kunnen sluiten in de rij voor een hostie van meneer pastoor in de Sacramentsparochie. Eerst kwam de Pluma Iberico. Deze was aardig maar niet heel bijzonder. Was een beetje flauw allemaal. De Thom Kha Kai maakte veel goed. Lekkere kip, goeie kokossoep d’r omheen en een lekkere schelp met wat worteltjes en paddenstoeltjes in een lekker sausje. Dit was het wachten wel waard.
Het werd later en de mensen begonnen los te komen. Stropdassen gingen uit en colbertjes hingen over de stoel. Het gezien en gezien worden was een beetje over en er werd gedanst. Wij begaven ons in de drukte richting Bistro St. Sjaak. Een gewone bistro. ‘Daor zouden ze misschien wel ketjap hebben? Of misschien een goeie lepel appelmoes?’. We gaven Toontje de munten en vroegen om de steak tartare met diverse smaakmakers en balsamicomayonaise. Nou is munne maot Toontje op de lagere school gestopt en is z’n Engels niet zo goed. De gastheer begreep ‘m gelukkig toen hij vroeg om de ‘stiek tartaar’. Wat betere verlichting zou deze tent goed doen want in het donker leek het of er een bordje Whiskas voorgeschoteld werd. Met wat verlichting van de tillefoon konden we zien dat er inderdaad een steak tartare (dat is Blaaks voor groffe filet americain) met wat juintjes en ketchup en mosterd lag. Jeh, ketchup, dan kunde een stront nog wel lekker maoke. Uiteindelijk was het gerecht qua smaak gewoon een dikke prima.
De eindbeoordeling
Onder het genot van een laatste pilske maakten we de balans op.
Is Tilburg Culinair inderdaad een evenement voor pleksjaken en nathielen?
Zeker. Het is wat sjieker, bombastischer dan andere evenementen in Tilburg. Het is een beetje zien en gezien worden. Maar ge kunt er als jongen uit Broekhoven of Korvel gewoon terecht om een hapje te eten en een pilske te vatten. En het zijn ook mar gewoon meense he. Die vallen best mee.
Is het een bietje binnen te houden?
Absoluut. Goed gegeten. Culinair hoogtepunt was voor mij Auberge du Bonheur.
Daar hebben ze zeker alleen maar van die klèèn bordjes?
De gerechtjes zijn wel klein voor de prijs die je betaald jeh, maar dat is culinair verantwoord ofzo. Gelukkig was de smaak overal goed in orde en ik zou er ook niet heen gaan om uitgebreid te eten. Zie het als een showcase van een aantal hele goede restaurants die daar een kleine sample van hun gerechten presenteren. Dus ja, de gerechtjes zijn wat klein. Gelukkig had ik van te voren al een bord spaghetti op bij Tôntje thuis. Met ketjap.
