Een jaar geleden startte Leslie Smits samen met zijn vader Ton en beste vriend Gino Stichting ’t Anker. Want: dagbesteding voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt mocht van hen een stuk menselijker. Ze startten met zijn drieën, vier deelnemers (mensen die hun dag besteden bij ’t Anker) en een leeg pand. Een jaar verder is het team uitgebreid naar vijf werknemers, een drietal vrijwilligers en een aantal stagiaires. Samen helpen zij ruim twintig mensen om hun doelen te realiseren. Tijd voor een gesprek.
Foto’s: Camiel Donders (Drawing Light)
“Het is tot nu toe een groot hoogtepunt. De ene stroomversnelling volgt de andere op en het blijft maar doorgaan,” begint Leslie. Leslie rolde zelf vanuit justitie de wereld van hulpverlener in en ook zijn vader Ton en beste vriend Gino hebben enorm veel ervaring in de zorg. Het systeem ging ze tegenstaan. “Mensen worden naar mijn mening veel teveel als nummertje behandeld. Er wordt niet naar de mens gekeken, maar naar protocollen. Ook in die wereld draait het om cijfers en geld, het is pappen en nathouden.”
Leslie’s team werd al snel uitgebreid met Kim. “Ik heb in veel zorginstellingen gewerkt en daar kijken ze al snel naar de problematieken en diagnoses van mensen. Hier kijken we naar mogelijkheden. Als je focust op wat mensen wel kunnen in plaats van wat ze niet kunnen, groeien ze.” Leslie vult aan: “We gaan hier om met mensen, niet met cliënten of nummertjes. Iedereen in de wereld heeft een rugzakje, maar in essentie zijn we allemaal hetzelfde.”
‘We vertikken lopende bandwerk’
Bij Stichting ’t Anker komen veel verschillende mensen, met verschillende achtergronden en een afstand tot bijvoorbeeld de arbeidsmarkt of onderwijs. Mensen vanuit de GGZ, met een verslaving, sociale problemen of een bepaalde vorm van autisme. Ook de leeftijdscategorie is uiteenlopend. De jongste is nu 10 jaar, de oudste 53.
“Doordat we een persoonlijke aanpak hanteren en per individu doelen bepalen, zien we dat mensen resultaat boeken in hun traject. Bijvoorbeeld jongeren die nu weer succesvol naar school gaan, of iemand die hier zijn dagbesteding deed en waar we van plan zijn om hem hier aan te nemen als werknemer,” zegt Leslie.
Maar hoe ziet de dagbesteding er dan uit? “Dat is voor iedereen anders. We vertikken hier lopende bandwerk. Je moet hier niks en we proberen vooral eigen ideeën te stimuleren. Als iemand 300 vogelhuisjes moet timmeren, is diegene na het derde vogelhuisje echt niet meer trots en gemotiveerd,” gaat Leslie verder.
En dus richt ’t Anker zich op zinvolle dagbesteding. “Er zijn mensen die bijvoorbeeld hun hele inboedel zelf maken, of iets voor een vriend of familielid in elkaar zetten.”
‘We werken zoveel mogelijk met gerecyclede producten’
Een jaar geleden betrok Stichting ’t Anker het pand in Tilburg-West. Het was helemaal leeg en volledig zelf in te richten. Een bewuste keuze zodat deelnemers worden betrokken bij de opbouw van de stichting en zich gewaardeerd voelen.
Daarin werkt ’t Anker zoveel mogelijk met gerecyclede materialen. Daarin is vooral Leslie, die ook privé enkel gerecyclede producten aanschaft, voorloper. Gino: “Ik was daar in eerste instantie helemaal niet van. Maar ik zag Leslie aan de gang gaan en ging daar toch in mee. Die nam dan bijvoorbeeld een kappersföhn mee en dan dacht ik: wat moet je hier nou mee?” Leslie: “Daar maakte ik dan een lamp van.”
Over föhns gesproken: Stichting ’t Anker is inmiddels veel meer dan enkel een dagbesteding. Er is zelfs een barbershop gevestigd genaamd The Bodhi Barber. “Mijn vriendin heeft altijd bij een barbershop in Tilburg gewerkt. Zij betekent enorm veel voor de stichting. Inmiddels leert ze een deelnemer alle kneepjes van het barbiersvak.”
‘We willen meer met jeugd aan de slag’
Om ook het onderwijs bij de visie van ’t Anker te betrekken, hebben ze het ‘in je Sass’-project in het leven geroepen. Dit is een project waarin jongeren worden begeleid en daardoor zicht hebben op het succesvol afronden van school en een grotere kans op een baan. “We willen meer met jeugd aan de slag en dit project in het onderwijs implementeren zodat scholen minder te maken krijgen met vroegtijdige schoolverlaters. Daardoor denken we dat we het aantal jongeren dat van school wordt getrapt, kunnen terugbrengen.”
En dus schreef Leslie alle middelbare scholen in de regio aan om kennis te maken met dit project. Ze kregen slechts van een school gehoor. “Bizar! Scholen zijn bang en gesloten. Er valt zoveel te behalen bij de jeugd alleen scholen houden de deuren dicht.”
Om alsnog als kleine stichting tegen de grote massa op te boksen, zoekt Leslie samenwerkingen met instanties in de stad. “Tilburg is een groot dorp en is steeds socialer aan het worden. De gemeente kijkt ook steeds meer naar de inwoner als individu in plaats van te kijken naar de grote hoop. Het wordt steeds makkelijker om in Tilburg met verschillende instanties samen te werken en dat is positief.”
‘Heel Nederland mag ’t Anker kopiëren’
Inmiddels heeft Stichting ’t Anker haar eerste succesvolle jaar achter de rug en dat wordt op vrijdag 2 november gevierd. “We combineren de officiële opening met het eenjarig bestaan. Iedereen is welkom. Er is eten en drinken van onze families, er is muziek en het wordt erg feestelijk.”
Want aan ambities geen gebrek bij ’t Anker. “Voor 1 november 2019 gaan we het aangrenzende pand erbij betrekken zodat we nog meer deelnemers een dagbesteding kunnen bieden. Ook gaan we sport en spel bij de dagbesteding betrekken,” zegt Leslie.
Uiteindelijk hopen Leslie, Gino, Kim en de rest van ’t Anker dat deze manier van dagbesteding in de rest van Nederland wordt gekopieerd. “Maar dan wel één op één en op geen enkele andere manier,” sluit Leslie af.
Trots op Tilburg
In de rubriek ‘Trots’ lichten we maandelijks trotse inwoners van Tilburg uit. Zo spraken we eerder met Tilburger Sjef van der Klein, Willem II supporter John Mouthaan, Trappers icoon Diederick Hagemeijer, conciërge Robert Martens, juf Eefje Mommers, creatief brein Noortje van Venrooij, de maatschappelijk betrokken Familie Can, parkmanager van het Spoorpark Sophie Peters en Willem II talent Daan Legro.
