Eric Mijnster is beroepsmatig blogger en heeft daarmee van z’n hobby z’n werk gemaakt. Elke dag doet de 26-jarige Tilburger wat hij het allerliefste doet: wielrennen, reizen en zijn ervaringen delen met de rest van de wereld. In juni stapt Eric op de fiets om 650 kilometer af te leggen in de Franse Alpen binnen 38 uur. Via Tilburg.com houdt hij zijn stad op de hoogte met zijn voorbereiding.
Uiteraard krijg ik de vraag waarom ik zo’n extreme tocht in hemelsnaam van plan ben dagelijks voor m’n kiezen. Mijn antwoord rolt er inmiddels uit als een automatisme, maar nog steeds meen ik elk woord van de verklaring. Allereerst geniet ik ontzettend van de uitdaging. Tot op het moment van de waarheid heb ik geen idee of het me lukt. Die spanning, gepaard met mijn liefde voor fietsen, geeft mij een enorme zin om eraan te beginnen. Daarnaast speelt de achterliggende gedachte een essentiële rol. Ik geloof oprecht dat alles kan zolang passie de drijfveer is. Dat wil ik laten zien. Als zelfs zoiets schier onmogelijks als la Route des Grandes Alpes me lukt, dan is dat het ultieme bewijs.
Momenteel reis ik door Griekenland en Spanje en sprokkel ik zoveel mogelijk zadeluren in de zon bijeen. De zweetdruppels vloeien rijkelijk, maar ik voel me uitstekend. De video spreekt boekdelen. Tussen het trainen door schreef ik onlangs een verhaal over de tweestrijd tussen doen en laten: de drempel. Iedereen kent de drempel en het is de reden dat ik zó graag wil laten zien dat alles kan met passie als drijveer. Waarom? Daarom dus.
I feel good
https://vimeo.com/120416522
De Drempel
We zien hordes beren op de weg, verzinnen smoesjes alsof we niet eens weten wat de waarheid is, worden angstig van obstakels en alleen al moe van de gedachte, wijten onvermogen aan het lot, maken fysieke ongemakken van mentale issues, noemen iemand die afhaakt Sjaak en zijn liever lui dan moe. Enkel en alleen voor het fenomeen ‘iets niet doen’ zijn zoveel uitdrukkingen te vinden in onze taal. Het ligt allemaal aan de drempel: een knop tussen de oren die telkens in staat is keuzes goed te praten, ook al druisen ze dwars tegen het gevoel in. Het is de oorzaak voor een sleur en de macht der gewoonte; de reden dat we dingen doen – of juist laten – die we eigenlijk niet – of juist wel – zouden willen doen. De veilige haven is altijd in zicht, omdat we ‘m nooit verlaten.
Ik heb de drempel aardig onder de duim. Er is geen gedachte die mij remt om te doen wat ik wil. Maar ook ik voel de knop. Het lijkt soms simpelweg zoveel makkelijker om een route te volgen dan van koers te veranderen. Inmiddels weet ik hoe gelukkig ik ervan word als ik dat patroon zonder enige schaamte en genade doorbreek. Zo moeilijk als het kan zijn om op de fiets te stappen, zo heerlijk is het om vervolgens af te stappen. Dat hoef ik mezelf niet meer te vertellen. Dat weet ik. Dat leef ik. Daardoor is mijn drempel geen lomphoge vluchtheuvel meer die mijn nekwervels splijt en het achterwiel de lucht in werpt, zelfs als ik stapvoets aan kom rollen en m’n armen als schokdempers gebruik. Bij mij is de drempel zo’n schildpadachtige hobbel in het midden van de rijbaan die met een beetje stuurmanskunst te passeren is zonder snelheid te verminderen.
De knop is bij mij permanent omgeslagen toen ik mijn antwoord vond op de vraag ‘waarom?’ Mijn antwoord, want er is er geen die voor iedereen van toepassing is. Er is ook geen goed of fout in deze. Mijn antwoord is de gevoelsprikkel die ik ervaar als ik alles wat ik heb en weet loslaat en de wereld mij laat voorzien van situaties waarin ik niet eerder terecht ben gekomen. Op zo’n moment, als ik helemaal in het niets ben, ben ik helemaal mezelf. Ik word dan niet meer geleid door verwachtingen en verlangens. Dan ben ik, gewoon, niet meer en niet minder. Dat gevoel is zo puur, zo fijn, zo onbeschrijfelijk. Dat gevoel kreeg ik voor het eerst toen ik in m’n eentje op mijn fiets op onbekende plekken kwam, met onbekende mensen sprak en me aan missies waagde waarvan de afloop onbekend was. Tegenwoordig lukt het me ook om zonder drempel thuis te zijn. Als er niets is, ben ik alles.
Het stemmetje in m’n hoofd dat zo nu en dan met argumenten komt om mij van dat geluk af te praten, hoor ik niet meer. Ik heb ‘m de mond gesnoerd. En nu de drempel geen recht van spreken meer heeft, schieten er ineens hele andere termen door m’n hersenpan: gaan met de banaan, gas op die lollie, vooruit met de geit en alles of niets. Vanaf vandaag geen excuses meer. Niet denken, maar doen. Opstappen en trappen. Fuck de drempel. Vliegen! *OERKREET*
